Ποδοσφαιρικά Juventus
Όλα ξεκίνησαν με ένα παγκάκι στην οδό Corso Re Umberto, έναν από τους πιο διάσημους δρόμους στο κέντρο της πόλης του Τορίνο. Μια ομάδα φίλων είχε συγκεντρωθεί σε αυτό το παγκάκι. Όλοι διέθεταν ένα κοινό πάθος για το ποδόσφαιρο, ένα νέο παιχνίδι που είχε πρόσφατα εισαχθεί από την Αγγλία. Είχαν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, να δημιουργήσουν ένα αθλητικό σωματείο. Τα αγόρια παρακολούθησαν το λύκειο «Massimo D’Azeglio», το οποίο εξειδικεύεται σε κλασικές σπουδές. Είχαν καλή εκπαίδευση αλλά ο πρεσβύτερος ήταν μόλις 17 ετών. Αυτό άνοιξε το δρόμο για το όνομα του συλλόγου. Στα λατινικά, η ονομασία «Γιουβέντους» σημαίνει νεολαία. Δεν το γνώριζαν ακόμα, αλλά την 1η Νοεμβρίου 1897 είχαν γεννήσει ένα θρύλο. Κι έτσι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας γεννήθηκε, σχεδόν κατά τύχη. Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Enrico Canfari, η πρώτη έδρα ήταν το Piazza d’Armi (Parade Ground) και η ομάδα ξεκίνησε φορώντας ροζ. Ο σύλλογος έκανε το ντεμπούτο του στο εθνικό πρωτάθλημα το 1900. Τρία χρόνια αργότερα, τα χρώματα της Γιουβέντους άλλαξαν, με εκείνα που είχαν έρθει από το Nottingham. Πέντε χρόνια αργότερα, ο πρώτος ιταλικός τίτλος ήρθε όταν η Γιουβέντους νίκησε με επιτυχία τον σκληρό ανταγωνισμό από τη Γένοβα και τους Milanese. Η Γιουβέντους στη συνέχεια άντεξε μερικά δύσκολα χρόνια καθώς δεν κατάφεραν να συμβαδίσουν με τις νέες υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου, Pro Vercelli και Casale. Η Γιουβέντους έκανε μια θριαμβευτική επιστροφή μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: ο τερματοφύλακας Giacone και οι αμυντική Novo και Bruna ήταν οι πρώτοι παίκτες της Γιουβέντους που φορούν τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Ο Πρόεδρος ήταν ο ποιητής και λόγιος Corradino Corradini, ο οποίος έγραψε και τον ύμνο του club που χρησιμοποιήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1960. Το 1923 ήταν μια ξεχωριστή χρονιά καθώς ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών, ο Giampiero Combi, έκανε το ντεμπούτο του. Ο σύλλογος επίσης τώρα είχε τη δική του επιφάνεια γηπέδου στο Corso Marsiglia. Το 1925-1926 η Γιουβέντους κέρδισε το δεύτερο σκουντέτο μετά από ένα συγκλονιστικό τελικό κόντρα στην Μπολόνια. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Από το 1930 μέχρι το 1935, η Γιουβέντους ήταν δρόμους μπροστά και κέρδισε πέντε συνεχόμενα σκουντέτο τρόπαια. Η δεκαετία του 1930 είδε την Γιουβέντους να έχει την πρώτη της εμπειρία σε ένα ευρωπαϊκό θεσμό, όταν έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, που σήμερα είναι γνωστό ως Τσάμπιονς Λιγκ. Η Γιουβέντους επανέλαβε την επιτυχία της μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί με χιλιάδες οπαδούς της, πανυγηρίζει τους θριάμβους στο σκουντέτο το 1950 και 1952. Το 1953, ο Giovanni Agnelli παραιτήθηκε από την προεδρία και στη συνέχεια ανέλαβε ο αδελφός του Umberto δύο χρόνια αργότερα. Η Juve ήταν στα πρόθυρα άλλης μίας θριαμβευτικής περιόδου. Οι Omar Sivoriand και John Charles βοήθησαν την Γιουβέντους να πάρει τον τίτλο του σκουντέτο το 1958, που τους επέτρεψε να φορούν ένα αστέρι στις φανέλες τους για να σηματοδοτήσει δέκα εθνικές νίκες πρωταθλήματος. Ο σύλλογος κατέγραψε τρεις ακόμα επιτυχίες στη δεκαετία του 1960, με το τελευταίο έρχεται το 1967 υπό την προεδρία του Vittore Catella. Η εποχή Boniperti ξεκίνησε δυναμικά, κερδίζοντας back-to-back τίτλους πρωταθλήματος (1971 – 72, 1972 – 1973). Ήταν η αρχή μιας επιτυχημένης περιόδου στην ιστορία της Γιουβέντους, η οποία κατάφερε να σηκώσει εννέα σκουντέτο τρόπαια, να γιορτάσει την πρώτη ευρωπαϊκή επιτυχία της με το Κύπελλο UEFA το 1977, το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1984 και το Champions League το 1985. Ωστόσο, η πολυαναμενόμενη επιτυχία στην ελίτ του ανταγωνισμού στην Ευρώπη σημαδεύτηκε από την τραγωδία του Heysel, στον μεγάλο τελικό που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 29 Μαΐου 1985. Κάτι ανεξήγητο συνέβη πριν από την έναρξη του αγώνα και 39 αθώα θύματα έχασαν τη ζωή τους. Από εκείνη τη στιγμή, το ποδόσφαιρο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Οι Vycpálek και Carlo Parola βοήθησαν τη ‘’Μεγάλη Κυρία’’ να διαμορφώσει μια ασταμάτητη μηχανή υπό την προεδρία του Boniperti αλλά στη συνέχεια, το 1976, ο Giovanni Trapattoni ανέλαβε τα ηνία, επενδύοντας σε νεαρούς Ιταλούς παίκτες όπως οι Zoff, Scirea, Tardelli, Cabrini, Causio, Rossi, Gentile, Furino, Anastasi και Bettega. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, ο Boniperti ήταν σε θέση να υπογράψει ξένους παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Το πρώτο παράδειγμα αυτού ήταν ο Liam Brady, ένας ευφυής Ιρλανδός μέσος που υπαγορεύει το ρυθμό του παιχνιδιού. Εκείνος έδωσε στη Γιούβε τον 20ο τίτλο της σκουντέτο στις 16 Μαΐου 1982, έδωσε έτσι και τη δυνατότητα στην ομάδα να προσθέσει ένα δεύτερο αστέρι στη φανέλα. Οι οπαδοί της Γιουβέντους ήταν εκστασιασμένοι. Λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, στις 11 Ιουλίου, όλη η Ιταλία θα μοιραστεί τη χαρά τους, καθώς η εθνική ομάδα κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τρίτη φορά. Κοιτώντας μέσα από την ομάδα ήταν αδύνατο να μην δουν την ομοιότητα με την αρμάδα του Trapattoni. Οι Zoff, Gentile, Cabrini, Scirea, Tardelli και ο Rossi ήταν οι στυλοβάτες της Εθνικής Ομάδας των Ιταλών που σήκωσε το κύπελλο στη Μαδρίτη. Ο Rossi ήταν ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά και αξίζει πλήρως τη Χρυσή Μπάλα, μόλις ο δεύτερος Ιταλός παίκτης (μετά το Rivera) στην ιστορία που θα λάβει αυτή την τιμή. Στον άμεσο απόηχο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο αριθμός των αλλοδαπών που μπορούν να παίξουν σε ιταλικές ομάδες θα αυξηθεί σε δύο, έτσι ο Πολωνώς Zibi Boniek και το πιο σημαντικό, ο Michel Platini έφτασε στη Γιουβέντους. Ο Γάλλος αποδείχθηκε ότι είναι ένας πραγματικός παγκόσμιος beater. Επίσης ο Le Roi πήγε καταφέρνει να κερδίσει το Χρυσό Παπούτσι και τη Χρυσή Μπάλα τρία έτη στη σειρά, με αποτέλεσμα ο ίδιος όπως και οι οπαδοί να είναι ενθουσιασμένοι σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια του θριάμβου στο Τόκιο, σκόραρε το νικητήριο πέναλτι και πέτυχε ένα από τα καλύτερα γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Σε εκείνη την σεζόν, η Γιουβέντους κερδίζει το τελευταίο πρωτάθλημα της εποχής Boniperti. Ο Πλατινί θα παίξει μία ακόμη σεζόν πριν, στη συνέχεια, να γίνει προπονητής, μάνατζερ και πρόεδρος της UEFA το 2007. Η συνταξιοδότηση του Πλατινί συνέπεσε με μια αναδιάρθρωση της ομάδας οπότε η Γιουβέντους θα διανύσει μια λιγότερο επιτυχημένη περίοδο, παρά τη διπλή κατάκτηση Κυπέλλου UEFA και Coppa Italia το 1990. Ο Dino Zoff ήταν στο τιμόνι και επιδέξια υποστηρίζεται από έναν από τους μεγάλους φίλους του και πρώην συμπαίκτες, τον Gaetano Scirea. Το 1990, ο Giampiero Boniperti παρέδωσε τα ηνία στον Vittorio Caissotti di Chiusano. Τρία χρόνια αργότερα, η Γιουβέντους πήρε το τρίτο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της, αλλά είχε επίσης μια άγονη πορεία στο εσωτερικό μέτωπο. Ο Μαρσέλο Λίπι είχε τη διαχείριση της ομάδας και αρκετά νέα πρόσωπα εισήλθαν, όπως οι: Φεράρα στην άμυνα, Πάολο Σόουζα και Deschamps στη μεσαία γραμμή και μπροστά, μαζί με τους Gianluca Vialli και Roberto Baggio, ήταν ένας ενδιαφέρων νεαρός παίκτης. Είχε ενταχθεί στη Γιουβέντους κατά το προηγούμενο έτος από την Πάντοβα, που δείχνει μια αξιοσημείωτη τεχνική και μια ισχυρή προσωπικότητα. Το όνομά του ήταν Alessandro Del Piero, ο άνθρωπος που θα ξαναγράψει όλη την ιστορία της Γιουβέντους. Θα έρθει η κατάκτηση του νταμπλ και ο χαμενος τελικός του UEFA Cup από την Πάρμα. Στο Champions League την επόμενη χρονιά έβγαλαν έξω τη Ρεάλ Μαδρίτης στα προημιτελικά και στη συνέχεια νίκησε τη Ναντ στα ημιτελικά. Ο τελικός ήταν να παιχτεί στη Ρώμη εναντίον των πρωταθλητών του Άγιαξ. Στις 22 Μαΐου 1996, τελείωσε 1-1. Η Γιουβέντους στα πέναλτι στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η ομάδα υπέστη δραστικές αλλαγές κατά την επόμενη περίοδο, ανέβηκε όμως στην κορυφή του κόσμου μετά το γκολ του Del Piero στη νίκη ενάντια στη River Plate στο Διηπειρωτικό Κύπελλο που πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο. Η ομάδα κατέκτησε επίσης έναν άλλο τίτλο σκουντέτο, αλλά μια δεύτερη συνεχόμενη συμμετοχή στον τελικό του Champions League δεν ήταν επιτυχής , αφού οι πρώην παίκτες της Γιουβέντους Moeller και Πάολο Σόουζα πήρεαν το τρόπαιο στη Γερμανία. Η ομάδα κατέγραψε τον 25ο τίτλο του σκουντέτο σε μεγάλο βαθμό χάρη στην καλή φόρμα που εμφανίζεται από τους Inzaghi και Del Piero. Την επόμενη σεζόν, ο Λίπι έδωσε τη θέση του στον Carlo Ancelotti στον πάγκο. Μετά από δύο ανεπιτυχείς σεζόν, ο Λίπι επέστρεψε στο σπίτι του το 2001. Στο σκουντέτο αριθμός 26 θα θυμόμαστε τον Del Piero και την απέραντη χαρά του Τρεζεγκέ, σε συνδυασμό με τα δάκρυα του Ρονάλντο και της Ίντερ. Το σκουντέτο παρέμεινε στο Τορίνο και την επόμενη σεζόν, αλλά ήταν μια τραγική χρονιά παρ ‘όλα αυτά. Ο «Avvocato» Giovanni Agnelli απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου 2003 και ο σύλλογος ήταν σε πένθος. Τον Μάιο, η Γιουβέντους υπέστη άλλο ένα πλήγμα, καθώς έχασε τον τελικό του Champions League στο Wembley εναντίον της Μίλαν. Η 15η Ιούλη του 2003 αποδείχθηκε μια ιστορική ημερομηνία για τον σύλλογο, καθώς Γιουβέντους θα συνάψει συμφωνία με την Πόλη του Τορίνο για την απόκτηση των δικαιωμάτων γης στο Stadio Delle Alpi, όπου θα μπορούσε ενδεχομένως να κατασκευαστεί το νέο της γήπεδο. Ο σύλλογος ήταν και πάλι σε βαθύ πένθος την επόμενη άνοιξη αφού ο Umberto Agnelli απεβίωσε στις 27 Μαΐου 2004. Την επόμενη σεζόν ο Fabio Capello να αναλάβει τον έλεγχο της πρώτης ομάδας. Μεταξύ των νέων αφίξεων ήταν οι Emerson, Φάμπιο Καναβάρο και ο Σουηδός επιθετικός Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Οι παραστάσεις στην Ευρώπη δεν ήταν όπως αναμενόταν, αλλά η Γιούβε ήταν ασταμάτητη στην Ιταλία και πέτυχε back-to-back τίτλους πρωταθλήματος, σπάζοντας ρεκόρ και αφήνοντας τους αντιπάλους πολύ πίσω. Προς το τέλος της σεζόν 2005/2006, ο σύλλογος είχε εμπλακεί σε δικαστική έρευνα, η οποία προέκυψε μέσα από κάποιες πληροφορίες τηλεφωνικών συνομιλιών που καταγράφονται. Το θέμα, γνωστό ως «Calciopoli» έφερε μεγάλες αλλαγές στο σύλλογο. Το αθλητικό δικαστήριο καταδίκασε τη Γιουβέντους να παίξει μια σεζόν στη Serie B και με ένα μειονέκτημα εννέα βαθμών. Οι δύο προηγούμενοι τίτλουι του συλλόγου αφαιρέθηκαν επίσης. Ο Didier Deschamps ήταν ο νέος προπονητής και ξεκίνησε την αποστολή του με έναν πυρήνα των πρωταθλητών: Del Piero, Μπουφόν και Camoranesi, οι οποίοι ήταν ‘’φρέσκοι’’ από τη νίκη του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Βερολίνο, καθώς και τους Τρεζεγκέ και Νέντβεντ. Την επόμενη σεζόν ο Alex Del Piero τελείωσε ως κορυφαίος σκόρερ της Serie B και επίσης έγινε για τη Γιουβέντους ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών. Τις επόμενες σεζόν με managers τον Ferrara και μετά τον Zaccheroni η ομάδα απλά θα πετύχει μερικές ευρωπαϊκές συμμετοχές. Το πραγματικό σημείο καμπής ήρθε στις 19 Μαΐου 2010, όταν ο Andrea Agnelli έγινε πρόεδρος του συλλόγου και άρχισε να γράφει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Γιουβέντους. Η άφιξη του Andrea Agnelli έφερε εκτεταμένες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα του club. Μετά από μια αρχική περίοδο μετάβασης, η Γιουβέντους ήταν πλήρως προετοιμασμένη να αποκαταστήσει τον εαυτό της ως μια σημαντική δύναμη στην Serie A. Ήρθε ο Αντόνιο Κόντε, που επιστρέφει για να οδηγήσει την αγαπημένη του Γιουβέντους μετά από μια πολύ επιτυχημένη δεκατριών ετών θητεία ως παίκτης. Ξεκίνησε τη θητεία του, ενισχύοντας την ομάδα με αρκετές μεταγραφές σημαντικές το καλοκαίρι, όπως: Lichtsteiner, Βούτσινιτς, Vidal και, πάνω απ ‘όλα, Αντρέα Πίρλο. Η πρωταθλήτρια Μίλαν εξακολουθεί να θεωρείται φαβορί για να διεκδικήσει εκ νέου το σκουντέτο. Αλλά κάτι είχε αλλάξει και η Γιουβέντους, η οποία ενισχύθηκε από το νέο 41,000 όλα θέσεων γήπεδο, φαίνεται να αποτελεί πραγματική αμφισβητία για το στέμμα των Rossoneri. Ο Conte κατάφερε να πλάσει αμέσως μια επιθετική αλλά και κομψή μονάδα ομάδα που εγγυάται τόσο το ελκυστικό ποδόσφαιρο όσο και τα αποτελέσματα. Η Γιουβέντους ήταν μια ασταμάτητη δύναμη που τελείωσε την εκστρατείαστο πρωτάθλημα αήττητη και σήκωσε το σκουντέτο για 30η φορά στην ιστορία του συλλόγου. Η πρώτη νίκη της σεζόν είναι σύντομα γεγονός και η Γιουβέντους προσεγγίσει το 2012/13 την κορυφή και ελπίζει να υπερασπιστεί τον τίτλο της καθώς ελπίζει επίσης και στο ξεκίνημα μιας επιτυχημένης παρουσίας στην Ευρώπη και το Τσάμπιονς Λιγκ. Το τρίτο αστέρι στη φανέλα έρχεται πολύ σύντομα, μαζί την ευρωπαϊκή αναγέννηση 2 χρόνια αργότερα με τη συμμετοχή στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Η ‘’Μεγάλη Κυρία’’ είναι πάλι εδώ και οι επόμενες ένδοξες μέρες θα έρθουν πολύ πολύ σύντομα.
Ταξινόμηση:
Προβολή:
